بسم الله.متنتون واقعا به دل ميشينه.حسرت و ديروز و امروز و فرداي منم ترس از بي معرفت موندن و بي معرفت رفتنه...
خوش به حالشون...اين دنيا با همه فاني بودنش و زشتيهاش اونقدر خودشو باقي و زيبا تو چشممون ميكنه كه يادمون ميره اگه ميخوايم به زيبايي واقعي برسيم بايد امام زيباي زمانمون رو دريابيم و بس بقيه همه سرابه.
اين تيكه (مي گن جووني شما داره چي ميشه؟ کجا دارين دنبالش مي گردين؟ ما راه رو درست رفتيم) فكريه كه وقتايي كه بهش شخصا فكر ميكنم دلم ميخواد سرمو بكوبم تو ديوار.التماس دعا
