وقتی پیکر مطهر شهید عبدالمهدی مغفور را آوردند حال مساعدی نداشتم. نشسته بودم و گریه می کردم که ناگهان صدایی شنیدم که می گفت: شهید قرآن می خواند!! یکی از روحانیون محل هم که آنجا بالای سر جنازه بود قسم خورد که او هم تلاوت قرآن شهید را شنیده است.

با خود گفتم : خدایا این چه شهیدی است و نزد تو چه قرب و مقامی دارد که این کرامت را به او عنایت کرده ای، از جنازه اش پس از چند روز که شهید شده صدای تلاوت قرآن می آید! از جا بلند شدم که خودم هم از نزدیک این اعجاز را مشاهده کنم. وضو گرفتم و بالای سرش رفتم و روی او را کنار زدم . رنگش مثل مهتابی نور می داد و بوی عطر عجیبی از پیکرش به مشام می رسید. وقتی گوشم را نزدیک صورت و دهانش بردم، مثل کسی که برق به او وصل کرده باشند در جا خشکم زد. چون من هم از او تلاوت قرآن شنیدم. درست به خاطر دارم در همان لحظه که گوشم نزدیک دهان او بود شنیدم که این آیه را می خواند : « انا اعطیناک الکوثر.... » . پیشانی اش را بوسیدم و از کنار او برخاستم. وقتی به خانه بازگشتم از مشاهده این کرامت و مقامی که خدا به شهید عبدالمهدی داده بود دو رکعت نماز شکر به جا آوردم. شب که بعضی از اهل محل برای عرض تسلیت به منزل ما آمدند، حاج آقا سید کمال موسوی روحانی محل هم آمد. این قضیه را که از من شنید گفت: چند نفر دیگر هم شاهد تلاوت قرآن شهید بوده اند. همان شب بود که آخرین جملات عبدالمهدی به هنگام خداحافظی به یاد  من آمد. وقتی به او گفتم : من زهرا را پیش خودم می برم، چون تنها می ماند، گفت : صاحب اختیار هستی ولی زهرا باید عادت کند. پرسیدم: مگر چند روز می خواهی در جبهه بمانی؟ گفت : این دفعه اگر بروم دیگر نمی آیم. مرا می آورند. بعد خندید و خداحافظی کرد و رفت!

راوی : مادر همسر شهید