مقدمه

منطقه ی عمومی غرب استان کرمانشاه، و غرب استان کردستان که به مرز شرقی کشور عراق منتهی می شود و همسایه ی مردم کرد نشین شمال عراق است منطقه ای است کوهستانی و با کوههای سر به فلک کشیده و درّه های عمیق و جاده های پر پیچ و صعب العبور که کشاورزی مناسبی نداشته و به دلیل ناهمواری های زیاد اغلب مردم آن به دامداری های محدود و اندک می پردازند. اغلب آنها از نظر مذهب اهل تسنن می باشند و با توجه به آسیب های زیادی که از احزاب و گروهکهای ضد انقلاب در طول نا آرامی های سال 1358 تا 1361 دیدند و از طرفی هم در طول مدت هشت سال دفاع مقدس این مناطق درگیر بوده و از لحاظ اقتصادی و رفاهی ضربات غیر قابل جبرانی را متحمل شدند، این عوامل و عوامل طبیعی (صعب العبور بودن وعدم وجود راه مناسب – کمبود زمین های زراعی و .........) همه و همه باعث شده که مردم این منطقه وضع معیشتی مناسبی نداشته و اغلب زیر خط فقر، و دچار بحران های شدید اقتصادی اند.

با اینکه این منطقه از لحاظ آب های سطحی بسیار غنی و پر آب است اما به علت زیاد بودن هزینه ی مهار آنها، اکثر این آب ها ( رودخانه هایی مثل سیروان ) به عراق ریخته و مورد استفاده قرار نمی گیرند. 

عملیات و الفجر 10 ( ده )

مسئولین نظام مقدس جمهوری اسلامی که در تدارک یک عملیات گسترده در منطقه ی غرب بودند، با شناسایی ها و بررسی های زیاد، منطقه ی عملیاتی والفجر 10 ( ده ) را انتخاب و پس از دو ماه کار طاقت فرسا شناسایی منطقه به اتمام رسید و پس از طرح ریزی یک عملیات گسترده منظم در چهار مرحله، یگانهای مورد نظر که از جملگی تیپ ها و لشکرهای مطرح سپاه بودند در منطقه استقرار پیدا کرده و در ساعت 2 بامداد 24/12/1366 با رمز مقدس یا محمّد بن عبدالله ( ص ) عملیات را آغاز نموده و در سه محور شروع به پیشروی نمودند. عملیات تا 29/12/1366 به طول انجامید و منجر به آزادسازی ارتفاعات زیادی از نوار مرزی استان کرمانشاه و کردستان با کشور عراق گردید و شهرهای: بیاره، طُویله، دوجیله، خرمال و حلبچه نیز در این عملیات به تصرف رزمندگان اسلام درآمد و سد دربند یخان و جاده ی مهم تدارکاتی سلیمانیه بغداد در تیر رس ما قرار گرفت. این عملیات به قدری گسترده و عظیم بود که عراق با تمام قوایی که در شمال کشور خود داشت نتوانست دفاع مؤثری به اجرا گذارد و حتی خط پدافندی موقتی نیز نتوانست تشکیل دهد که در آن ایام ( یعنی 24/12/1366 تا 29/12/1366 ) پیش بینی می شد تمام نظام حکومتی عراق به هم بریزد. یگانهای آماده و مجهز ایران که در منطقه بودند به این منظور آمده بودند که اگر عملیات به سختی پیش رفت و کار به سختی گرائید، هر یگان قسمت کوچکی از کار را به جلو ببرد. اما با عمل کردن یگانهای خط شکن مشاهده شد که شالوده ی دفاعی عراق کاملاً به هم ریخت.

به دید کارشناسان نظامی اوضاع به نحوی بود که اگر ایران همان یگانهای موجود در منطقه را به ادامه عملیات بگمارد به راحتی طی چند روز تمام شمال عراق را از دست صدام آزاد و به بغداد خواهیم رسید. اما صدام که سناریوی به وجود آمده را اینچنین می دید و راه حلی برای آن نیافته بود ذات دژخیم و شیطانی خود را به حربه ی حیله و جنایت غربی ها مجهز نمود و اقدام به آن عمل غیر انسانی ای نمود که در تاریخ مثل و مانندی ندارد.

در آن هنگام که مردم شهرهای آزاد شده ی ( بیاره – طُویله – دوجیله – خرمال و حلبچه ) صمیمانه پذیرای رزمندگان اسلام بوده و در حال ادامه زندگی روزمره ی خود بودند، صدام پلید چون ید از آستین بیرون آمده ی شیطان بزرگ اقدام به بمباران شیمیایی منطقه نمود که اصل هدف را منطقه ی مسکونی شهر حلبچه ( بزرگترین شهر آزاد شده ) قرار داده و با توجه به جهت، با دو عوارض زمین دقیقاً بمب را به روستای انب انداخت تا جهانیان ببیند که احدی از مردم موجود در منطقه جان سالم به در نبردند.

و اما ایران اسلامی که هرگز قصد جنگیدن با مردم بی دفاع را نداشته و مصیبت های وارده به آنان را بی نهی تافت به جای ادامه ی عملیات اقدام به پناه دادن به مردم آواره ی عراق نمود. در پی شهادت مظلومانه ی جمع کثیری از مردم عراق در شهر حلبچه بقیه ی مردم ساکن در شهر های آزاد شده و روستاهای اطراف از ترس بمباران مجدد و یا هر عمل پیش بینی نشده ای از سوی صدام منطقه را ترک و به سوی شهرهای استان کرمانشاه و کردستان و راهی ارتفاعات و درّه های  مرزی ، و به ایران پناهنده شدند.

علیرغم اینکه در عملیات والفجر 10 ( ده ) تعداد زیادی از بعثیان ( بیش از 000/10) به درک واصل شدند( 62 گردان پیاده – 12 گردان زرهی - 12 گردان مکانیزه – 21 گردان کماندو و 11 گردان توپخانه ) و خسارات بسیار زیادی که به ارتش عراق وارد شد ( انهدام 90 تانک و نفر بر – 100 توپ صحرایی – 15 دستگاه مهندسی – 800 خودرو – 6110 سلاح انفرادی و 20 خمپاره انداز ) ولی رزمندگان کفر ستیز ایران اسلامی با مشاهده ی صحنه های بسیار دردآور شیمیایی شدگان آواره هیچگاه شیرینی پیروزی عملیات را احساس نکردند.

                                                                                                                                                                   نوشته: محمدباقر آقایی